یکى در پیش بزرگى از فقر خود شکایت می‌کرد و سخت می‌نالید.

گفت:

 خواهى که ده‌هزار درهم داشته‌ باشى و چشم نداشته باشى؟

گفت:

 البته که نه. دو چشم خود را با همه دنیا عوض نمی‌کنم.

گفت:

عقلت را با ده‌هزار درهم، معاوضه می‌کنى؟

گفت:

نه.

گفت:

گوش و دست و پاى خود را چطور؟

گفت:

هرگز.

بزرگ گفت:

 پس هم‌اکنون تو صد‌ها هزار درهم سرمایه داری. زیرا تو حاضر نیستی که حال خویش را با حال بسیارى از مردمان عوض کنى و خود را خوش‌تر و خوشبخت‌تر از بسیارى از انسان‌‏هاى اطراف خود می‌بینى. پس آن‌چه تو را داده‌اند، بسیار بیش ‌تر از آن است که دیگران را داده‌اند .
و تو هنوز شکر این همه را به جاى نیاورده، خواهان نعمت بیش‏‌ترى هستى ؟!